« მიშო დადიანი »

ავტორი: georgia

თარიღი: 2015-03-09 02:49:29

***
ხიდთან რომ იდგა 
ის კაცი 
შეიძლება მე ვიყავი
და არ მახსოვდა 
რომ ვიყავი 
ან აღარ მახსოვს.

***
ჯერ ფიქრი რაა, 
ცხოვრებით რო 
ნელ - ნელა გწამლავს.
სხვები ყოველთვის 
ბრუნდებოდნენ 
ანდა ითმენდნენ.
ის ისეთია,
თუ წავიდა - 
უცხო გზით წავა
და ღამესაც კი არ შერჩება 
მისი სითეთრე.


***
შენი ბავშვობა მენატრება
რაც არ მინახავს.
ახლა შენს ფოტოს 
ვუყურებდ და ასე მგონია, 
რომ ფოტოს უკან 
ლანდივით დგას 
ჩემი ცხოვრება,
და რაღაც მახსოვს 
იმ უჩემო წარსულიდანაც.


ოქსიმორონი სხვა დღეებიდან
***
ჩვენ აქ ვიქნებით, 
საკუთარ სიფრთხილესა და
ქვებს შორის.
ქვები, რომლებიც 
დიდხანს ვაგროვეთ,
გზის ჩასახერგად,
რათა არაფერი შეცვლილიყო
და თავიდან აგვეცილებინა 
მოულოდნელობები.
ცხოვრებაც ხო ეგრეა,
რაც მეტად ეჩვევი -
მით მარტივია
ყველაფერი,
მათ შორის ორმოც,
რომელშიც ვწევართ
და თვალებში ჩაგუბებულ
გაფრენას ვითმენთ.
ერთი ეგაა ქვები გაცვდა,
ხვრელები გაჩნდა,
ეს კი თვალისთვის საკმარისია
უკვე სავსებით,
რომ სული აგიფეთქოს.
მაგრამ სიყვარულში?... -
ყველაფერი პირიქითაა,
ვერ მოიშენებ ,როგორც კედელს.
წყალივითაა თუ დააგუბებ აყროლდება
და ხავსს მოიდებს.
შენ უნდა იგრძნო, 
იგრძნო და გაყვე.
აი ეს არის.
ხო, აქ ვიქნებით - 
ამ სიჩუმის გადასარჩენად
და არავის შევაწუხებთ
იმაზე მეტად, 
ვიდრე ქვების შეგროვებაა
და სიყვარული.